تو برای کشورت می‌کشی و کشته می‌شی!

«تو برای کشورت می‌جنگی! تو برای کشورت می‌کشی و کشته می‌شی!»

پوستر فیلم:
داستان مجهول آمریکایی

این‌ها جمله‌هایی هستند که ما در بسیاری از فیلم‌ها و سریال‌های آمریکایی می‌بینیم و می‌شنویم. قهرمان‌های این فیلم‌ها به سادگی یا به سختی٬ آدم‌هایی از روسیه٬ چین٬ آلمان٬ کوبا٬ هند٬ بولیوی٬ مصر٬ عربستان٬ عراق... و حتی ایران را می‌کشند. جالب اینجاست که ما روس‌ها٬ چینی‌ها٬ آلمان‌ها٬ کوبایی‌ها٬ هندی‌ها٬ بولیویایی‌ها٬ مصری‌ها٬ عربستانی‌ها٬ عراقی‌ها و حتی ایرانی‌ها می‌نشینیم و این فیلم‌ها را نگاه می‌کنیم و در بیشتر موارد لذت هم می‌بریم. در واقع ما به کشته شدنِ دیگران به‌دست آمریکایی‌ها بی‌تفاوتیم. در حالی‌که شاید اگر یک فیلم ترکی یا آلمانی را نگاه کنیم که مثلن قهرمان‌اش دارد هندی‌ها یا بنگلادشی‌ها یا فرانسوی‌ها را می‌کشد٬ کمی از اندازه‌ی بی‌تفاوتیِ ما کاسته می‌شود و شاید در نهان‌خانه‌ی ذهنِ ما٬ تصویر و تاثیر جدی‌ای بگذارد و تاثری ایجاد کند.  یا حتی اگر در یک فیلم ایرانی این جمله‌ها تکرار شود٬ شاید کمی برای ما ناخوشایند باشد. ـ البته به جز فیلم‌های درباره‌ی جنگ ایران و عراق ـ . یعنی کمی برای بسیاری از ایرانی‌ها عجیب است که در فیلمی٬ یک مامور ایرانی برخیزد و به فرانسه یا ترکیه یا ژاپن برود و چند نفر از مردم آن کشورها را بکشد و قهرمانانه به کشور برگردد. شاید به این دلیل که هنگامِ دیدنِ فیلم یا سریال٬ آمریکا برای ما یک کشور غیرواقعی و یا رویایی‌ست. اما دیگر کشورها وجود دارند٬ درحالی‌که آمریکا برای ما وجود ندارد. یک خیال است. ساعتی نگاهش می‌کنیم و سپس ـ در ظاهر ـ به خاطره تبدیل می‌شود.

اما واقعیت این است که آمریکا وجود دارد. و بازار اصلیِ سینما و تلویزیون‌اش در داخل همان کشورِ واقعی‌ست. وقتی قهرمانان فیلم‌ها می‌گویند یا می‌شوند که «تو برای کشورت می‌جنگی! تو برای کشورت می‌کشی و کشته می‌شی!» این جمله‌ها را آمریکایی‌هایی که واقعی هستند و گرین‌کارت دارند٬ می‌شنوند و به واقع در نهان‌خانه‌ی ذهن آن‌ها تاثیر می‌گذارد. برای آن‌ها٬ آمریکا یک واقعیت است و دیگران (مردم دیگر کشورها) نیز واقعیت و عینیت دارند. تفاوت‌اش این است که سینمای آمریکا ـ تحت تاثیر سیاستِ امپراطوری‌گرایانه‌ی آن کشور ـ از «دیگران» دشمن ساخته است. دشمنی که نابودی و کشتن‌اش می‌تواند به نفع کشور باشد.
در حالی‌که مثلن در فیلم‌هایی مربوط به جنگ ایران و عراق٬ این مسئله از یک واقعیت تاریخی سرچشمه می‌گیرد. بالاخره جنگی به درازای ۸ سال بین این دو کشور رخ داده و صدها هزار آدم از هر دو جبهه کشته و به کام مرگ کشیده‌ شده‌اند. پس طبیعی‌ست که در سینمای ایران و عراق٬ فیلم‌هایی بر محور این واقعیت ساخته شود. اما مگر آمریکا با چین و روسیه و کوبا و ارمنستان و ترکیه و... چه جنگِ مستقیم و غیرمستقیمی داشته است و چند نفر از آمریکایی‌ها به دست مردم این کشورها کشته شده‌اند که اینقدر در فیلم‌ها و سریال‌های آمریکایی کشته شدنِ آن‌ها طبیعی و الهام‌برانگیز و جذاب و تماشاچی‌پسند است؟