آنکه بیننده است؛ آنکه کننده است

چندگاهی‌است که سایت بی.بی.سی فارسی بخشی راه انداخته است به نام «ناظران می گویند». درون‌مایۀ این بخش نظری است و روزنامه‌نگاران، اندیشمندان و پژوهشگران به بیان دیده‌ها و دیدگاههای خود در رابطه با ایران و مسئله‌های مربوطه می‌پردازند. خب تا اینجای کار که خیلی هم خوب است و گهگاه می بینیم که بحث‌های جذابی هم در این میان بیان می شود. اما مشکل از جایی آغاز می‌شود که پای فعالان و کنشگران سیاسی به این بخش باز می‌شود. آنان که باید فعال و کننده باشند، ناگهان در قامت یک بیننده و ناظر ظاهر می شوند. البته یک کنش‌گر

بازداشت روزنامه‌نگاران در تهران و منع تعقیب هاشمی رفسنجانی در رسانه‌های فرانسه

بازداشت دوازده روزنامه‌نگار اصلاح‌طلب سایت لوموند خبر بازداشت روزنامه‌نگاران را با همان سرخطی که بالا آوردم، در صفحۀ اول خودش منتشر کرد. این خبر را وبلاگ «کیهانی» که مسائل ایران را پوشش می‌دهد منتشر کرده است. لوموند یک سرویس وبلاگ دارد که در راستای سیاست «شهروند-خبرنگار»، خدمات وبلاگ ارائه‌ می‌دهد. از افراد عادی تا روزنامه نگاران حرفه ای و حتی شخصیت های معروف دیگر در این وبلاگ ها می‌نویسند و لوموند مطالبی که ارزش خبری ویژه داشته باشد را در صفحۀ اصلی سایت و همچنین در میان مطلب‌های روزنامه‌اش به کار می‌برد. وبلاگ کیهانی هم از این دسته وبلاگ‌ها

چگونه آیت‌الله خامنه‌ای در دام «انتخابات آزاد» گرفتار آمد

«زیر بار زور نمی‌رود، مگر خیلی پر زور باشد». البته که هر آدم عاقلی همینطور رفتار می‌کند. و تو حتمن بهتر از من می‌دانی که عاقل بودن به معنای خوب بودن نیست. آیت‌الله خامنه‌ای هم دست بر قضا آدم عاقلی‌ست. ایشان در تمام این مدت زیر بار شنیدنِ «انتخابات آزاد» نمی‌رفت. چون دلیلی نمی‌دید که از چیزی که خوشش نمی‌آید سخنی بشنود و حرفی بزند.  اما بالاخره شد و رفت! زیر بار رفت! آقا به سخن آمد و موضعش را در این‌باره بیان کرد: «انتخابات آزاد انتخاباتی‌ست که من آزاد باشم». این لب سخنان آیت‌الله خامنه‌ای در قم

اعلی حضرت «پوتین»، شهروندی «ژرار دپاردیو» را پذیرفت

در خبرها نیامد که دولت روسیه با شهروندی ژرار دپاردیو بازیگر نامدار فرانسوی موافقت کرد. بلکه همۀ رسانه ها از موافق ولادمیر پوتین با این مسئله نوشتند. گویا همۀ رسانه ها پذیرفته اند که روسیه یک کشور تزاری است و حرف پوتین قانونِ عملی این کشور است.  ژرار دپاردیو، یک بازیگر سینمای فرانسوی است که گویا بسیار ثروتمند است و مالیات عقب افتاده اش که باید  به خاطر این ثروت زیادش که از راه بازیگری در سینما (بیشتر سینمای فرانسه) کسب شده است، موضوع داغ رسانه های فرانسه شده است. آقای دپاردیو که البته مدتی است ساکن بلژیک

طفلی به نامِ شادی، در مدرنیته گم شده است

این روز‌ها هنگامۀ سال نوی میلادی است. چند سالی است که به میانجیِ گسترش ابزارهای ارتباط جمعی، توجهِ ما ایرانی‌ها هم به این رخداد جلب شده و گهگاه روز ۳۱ دسامبر برای همدیگر پیام تبریک می‌فرستیم. تا زمانی که در ایران بودم، هیچ حس خاصی نسبت به این رخداد نداشتم. این روز اصلن برایم مهم نبود. تاریخ‌های میلادی هم اصلن به کارم نمی‌آمد. حتی خیلی وقت‌ها برای اینکه که بهتر بفهمم در گذشتۀ تاریخ چه اتفاقی افتاده است، تاریخ‌های میلادی را به خورشیدی تبدلیل می‌کردم. اما حالا به دلیل جبر تاریخی، در جغرافیایی زندگی می‌کنم که این روز