وقتی همیشه اقلیت باشی

یکی از مسجدهای پاریس

امروز به با دوستان در حال جستجوی نشانی ای در پاریس بودیم که به طور اتفاقی به مسجدی برخوردیم. تصمیم گرفتیم که از فرصت استفاده کنیم و نمازی به جا بیاوریم. وقتی قصد وضو گرفتن کردیم، متوجه شدیم که دیگران (کسانی که مشغول وضو گرفتن بودند) به طور غیرطبیعی به ما نگاه می کنند. بعد از مدتی یک از آنها آمد و پرسید اهل کجا هستید؟ پاسخ دادیم که ایرانی هستیم. لبخندی زد و ماشااللهی گفت و بعد از کمی مکث گفت: «بالاخره همه برادر هستیم. ایران خوبه. عربستان هم خوبه.» متوجه شدیم که آنها متوجه شیعه بودن ما شده اند. در حالی که آنها سنی بودند.

حس عجیبی بود. حس اقلیت! در ایران که بودیم کم و بیش سایه ی این حس را حس می کردیم. بین مذهبی ها اقلیت بودیم؛ چون برداشت دیگری از دین داشتیم و داریم. بین مدرنها و «پساآنها» اقلیت بودیم؛ چون برداشت دیگری از مدرنیته داشتیم. برداشتی بومی و آمیخته به عقاید دینی. بین سیاسیون اقلیت بودیم؛ چون به تشکیلات و حزب پایبند بودیم و به فعالیت حزبی اعتقاد داشتیم.

اینجا در قلب اروپا هم طبیعتا اقلیت هستیم. چون خارجی ایم. اما شاید متفاوت ترین حس اقلیت را امروز بین مسلمانها داشتیم. در جایی که همه سنی هستند و جمعیت کمی مثل ما شیعه اند. در حالی که شاید هیچ کدام از ما چندان آگاهی ای از این خط کشی نداشته باشیم. اما دست تقدیر عده ای را اکثریت کرده است و ما را اقلیت.

علی در نامه اش به مالک آورده است که: «...مردم دو دسته‎اند، دسته‎ای برادر دینی تو، و دسته دیگر همانند تو در آفرینش می‎باشند» و توصیه می کند که بین آنها تفاوتی نگذارد. شاید تنها اکثریتی که بسیاری از ما میتوانیم در آن، از حس اقلیت رها باشیم، اکثریت «انسانها» باشد. شاید!