کدوم دانشگاه؟ کدوم شکاف؟ کدوم وحدت؟

يکي از کلاسهايي که داريم, اسمش هست سياست فرهنگي. استاد سياسيتهاي فرهنگي اعمال شده در طي دوره هاي مختلف دولت مدرن فرانسه رو ارائه ميده. درس بسيار جذابيه که البته خشک و بيمزه ارائه دادن درس توسط استاد, نميذاره جذابيتش بيشتر بشه. اما با اين حال هروقت بحث بين هواداران و مخالفان يک تز و ايده سياسي در ميگيره, کلاس خيلي جذاب ميشه. استاد هم از موضع گيري سياسي پرهيز نميکنه و وارد بحث ميشه. نکته ي مهم اينه که سانسوري در مورد انچه بر سياسيتهاي فرهنگي اين کشور گذشته اعمال نميشه. همه ي دعواها و توافقهاي سياسي يکجا

دربارۀ دیگران- خارجیها رو دوباره بشناسیم

<p><p><br><br><br></p></p> مسئلۀ دیگری برای همۀ آدمها خیلی مهمه. اما برای ما ایرانیا خیلی مهمترمثلا اینکه همسایه مون کی باشه خیلی برامون مهمه. چون عضو خانواده مون نیست، پس یک دیگری محسوب میشه. کسی که تو محلۀ ما هم زندگی نمیکنه بازهم یک دیگری بحساب میاد و وقتی ما از محله ای به محلۀ دیگه میریم، احساس غریبگی میکنیم. اگه کسی که در شهری دیگه زندگی میکنه بازهم برای ما یک دیگری است در برابر همشهریها مون. یعنی مثلا من گاهی در موقعیتی قرار میگیرم که با همون همسایه و یا هم محلی (همونی که تو یک شرایط دیگه احساس

دربارۀ «شهربانو» و جَنگ اش

شهربانو، از  محمد حسن شهسواری شواهد نشون میده که رمان در ایران تبدیل شده به کالایی که عدۀ معدودی نویسنده اون رو تولید می کنن  و عدۀ معدودی خواننده هم می خرنش. نویسنده ها برای این می نوسین که یک اثر ادبی تولید کرده باشن و بین اثرهای ادبی دیگه جایگاه بالاتری بدست بیارن. و یا در حالت متعالی! به این سبب که ادبیات داستانی رو غنی تر کنن.  خوب البته این حق اونهاست که اثرهاشون رو با انگیزه های شخصی شون تولید کنن. و من هم نمی خوام انگیزه های داستان نویسهامون رو به چالش بکشم. اما

گلشیفته در اکران نوروزی سینماهای پاریس

پوستر فیلم «اگه بمیری، میکشمت» خلاصه اینکه امشب در دومین سالی که نوروز رو خارج از ایران عزیز بسر میبرم تصمیم گرفتم که برم سینما. در راهروهای سینمای بزرگ یو.جی.سی (که 25 تا سالن اکران داره) به چهرۀ آشنایی برخوردم. گلشیفته فراهانی. نقش اول فیلم «اگه بمیری، میکشمت» که یک کمدی اجتماعی هست. اتفاق جالبی است که با آمدن نوروز، فیلمی از یک بازیگر ایرانی بر پرده های زادگاه سینمای جهان اکران بشه. در ایران «اکران نوروزی» جایگاه خاصی در تبلیغات فیلمها داره. البته در پاریس هم یک اکران ویژه در سه روز اول فصل بهار وجود داره

چرا کتاب جيبي نداريم

يکي از پرسشهايي که از بدو ورود به بلاد فرنگ ذهنم رو مشغول کرده همينه. چرا ما در ايران کتاب در قطع جيبي منتشر نمي کنيم? از هر لحاظ هم براي خواننده بهتره که ميتونه در همه جا کتاب رو همراه خودش داشته باشه و از وقتهاي پرت و از دست رفته استفاده کنه, هم براي ناشرين که ميتونن شمارگان کتابها رو بالاتر ببرن. البته مقداري بيشتر که فکر کردم, ديدم که بيشتر کتابهايي که در ايران منتشر ميشه, با مخاطب عام ميانه ي خوبي نداره. مخاطب خاص هم که به هر رنج و بلا و خفتي تن ميده

نوروز سبز، با خانوادۀ شهدای جنبش

هفت سین سبز، به یاد شهدای سبز در یک طرح ابتکاری قشنگ و دوست داشتنی، جمعی از وبلاگ نویسها تصمیم گرفتند که نوروز خودشون رو با خانوادۀ شهدای سبز تقسیم کنند. متن اطلاعیۀ بچه ها رو بخونین: هم وطندر آستانه دومین نوروز سبزی که روزهای سیاه کودتای ما را در بر خواهد گرفت، جای خالی همراهان دیروزمان بیش از هر زمان دیگری احساس می‌شود. شوربختانه زمستان سرد ۸۹ نیز با شهادت تنی چند از یاران سبزمان همراه شد تا بیشتر از پیش بی‌تاب پایان یافتن زمستان سیاه استبداد شویم. این یلدای تاریک دیر زمانی است که سخت جانی

سه شنبه ها و کلمه در کورير انترناسيونال

متن یادداشت کوریر انترناسیونال دربارۀ کلمه کورير انترناسيونال هميشه يک سهم براي جنبش سبز کنار ميذاره. اينبار هم در يادداشتي به سايت "کلمه" اشاره کرده که بر ناپديدي موسوي و کروبي تاکيد کرده و به نامه سرگشاده ي  فرزندانشون که در اين سايت منتشر شده, مبني بر بي خبري از والدينشون, اشاره کرده. همچنين اشاره کرده که هواداران اين دو شخصيت که "رهبران اصلي جنبش" هستد, تا پايان سال خورشيدي "سه شنبه ها" راهپيمايي اعتراضي خواهند کرد. امروز اخرين سه شنبه ي سال بود.

ندانستن نادانسته ها و نشناختن ناشناخته ها

بعضيها هستن که از ندانستن نادانسته ها و نشناختن ناشناخته ها مي ترسن. براي همين به دنبال تبيين همه چيز و تعميمش به همه ي پديده ها هستن تا بر اين ترسشون غلبه کنن. ولي اين ترس هميشه باهاشون ميمونه. چون ناشناخته ها و ندانسته ها هميشه هستن. در حالي که پذرفتن ناشناخته ها, عاقلانه تر و راهگشا تر هست. بالخره چيزهايي در اين دنيا وجود داره که ما نمي فهميمشون منظورم البته اين نيست که بيخيال کشف کردن بشيم. انتقادم به تبيينهاي علمي تعميم گرا هست. بعضي وقتها ميشه با حس کردن هم چيزها رو شناخت. شايد نتونيم

راستی میدونین الان میرحسین نگران چه کسی ست؟

پیرمرد چشم براه میرش هست الان که دارم این یادداشت رو می نویسم، موقع اذان صبح هست. اتفاقی افتاد که این پرسش به ذهنم رسید: «الان میرحسین به چه کسی فکر می کنه؟» برای چه کسی بیشتر از همه نگرانه؟برای دخترهاش که بیش از دوهفته هست از پدرشون خبر ندارن؟ همون دخترایی که هر روز میرن پشت اون دیوار آهنی و با همۀ بی احترامی هایی که بهشون میشه، بازهم منتظرن که از خونۀ پدری نوری به بیرون بزنه. حتما دل میرحسین برای اونها تنگ شده. اما باید کس دیگه ای هم باشه که بیشتر از اونها میرِ

چه کسی باید بازجویی بشه؟

در دوران بازجويي, دوستي كه كارشناس پرونده بود, در موارد مختلفي روي من فشار استدلالي مياورد تا مواضع من رو متزلزل كنه و من رو به مرز اعتراف به اشتباههام بكشونه. يكي از اون مواردي كه خيلي تاكيد ميكرد, به خطر انداختن امنيت مردم در راه انداختن راهپيماييهايي مثل 25 خرداد و شبيه اون بود. ميگفت ايا شما تضمين ميكنين كه در اين راهپيمايي هايي كه راه ميندازين, افرادي نفوذ نكنند و حركتهاي مسلحانه انجام ندن? در دوران بازجويي در مورد اين نكته هميشه ترديد داشتم و حرفهاي اقاي كارشناس پرونده برام منطقي و يا حداقل قابل تامل بود.

دو دقیقه در کافه ای فرهنگی در قلب پاریس