بسیجی بودن در پاریس

فرانسوا: وقتی می‌گی رژیم جمهوری اسلامی در ایران وجود خارجی نداره، من درست متوجه نمی‌شم یعنی چی!  من: ینی حاکمیتی که در ایران سر کار هست یک رژیم سیاسی (به معنای کلاسیکش) نیست. یک دسته آدم هستن که قدرت را در دست دارن و حتی قانون اساسی فعلی کشور را هم رعایت نمی‌کنن. چه برسه به قانون‌های جاری مملکت. پس این «رژیم جمهوری اسلامی ایران» نیست که ما باهاش طرف هستیم. این یک گروه قدرت هست. فرانسوا: پس قدرتِ این گروه قدرت چیه که الان دست بالا را داره؟  - پول (که در واقع ثروت همگانی مردمه) و

حضور خاتمی صحنه را به هم خواهد زد

حضور خاتمی، نامزد رهبری را زیر سایه قرار خواهد دارد  و به احمدینژاد/مشایی فرصتی برای حضور می بخشد ایشان بدجور گیر افتاده است. آیت الله خامنه‌ای را می‌گویم. اگر خاتمی بیاید، همۀ حساب و کتاب‌هایش به هم می‌ریزد. چطور؟ می‌گویم.  اگر خاتمی نامزد شود، رد صلاحیتش هزینۀ بسیار گزافی روی دست «آقای نظام» می‌گذارد و بعید به نظر می‌رسد با جو کنونی، وی حاضر به پرداختن چنین هزینه‌ای باشد. اما چه کسی است که نداد، تنها چیزی که تا کنون به انتخابات معنا بخشیده است، بحثِ آمدن و یا نیامدن خاتمی است. چنانچه حضور خاتمی منتفی شود، همه

وجدانمان بیدار نیست و به خوابش عادت کرده‌ایم

وجدان بیدار ، کتابی که میرحسین موسوی از دورن حبس پیشنهاد کرده آن را بخوانیم یک دوست فرانسوی دارم که چند روزی پس از انتخابات خرداد ۸۸ بازداشت شده بود. ما جرای آشنایی ما از آنجا آغاز شد که گویا او نتوانسته بود مشکل روحی و روانی‌اش را با آنچه در دوران زندان بر او گذشته حل کند و به همین دلیل مشاورش به او پیشنهاد کرده بود با کسانی که تجربه‌ی مشترکی دارند بحرفد تا‌ بتواند از حجم فشار روحی‌اش بکاهد.  مشکل اینجا بود که دوستان فرانسوی‌اش که خیلی هم صمیمی بودند، نمی‌توانستند او را درک کنند

پیشنهاد تماشای فیلم دسته جمعی: «اعـتـصـاب غـذا»

Hunger اعتصاب غذا این فیلم که یک رخدادِ معاصرِ تاریخی را به تصویر می کشد، تقریبن همان روزهایی روی پرده های سینما رفت که ما  در حالِ جنب و جوش و رقم زدنِ روزهای مهمی در تاریخ کشورمان بودیم (۱۳۸۷- 2008) . پس از آن هم ما و یا خیلی از دوستان ما یا در زندان بودیم - و بعضی از ما دست به اعتصاب غذا زده بودیم- و یا تعداد بسیار بسیار بیشتری از ما درحال راهپیمایی و اعتراض و تظاهرات بودیم. روزهایی که خودمان در حال رقم زدن تاریخی‌ترین داستان‌های تاریخ بودیم. پس بنابراین عجیب نیست اگر

چه نوع حضوری در انتخابات برازندۀ جنبش سبز است؟

"این یادداشت ناقابل را تقدیم می‌کنم به زهرا امیرابراهیمی. زیرا آنچه که در ادامه می‌آید، نتیجۀ دل مشغولی‌هایی است که در پیِ گفتگوی کوتاه‌مان پدید آمد و البته نگرانی و مسئولیت پذیریِ توامانش (و انبوه هموطنانمان) که در کلام و نگاه او جاری بود."  بگذار حرف آخرم را همین اول بزنم:  جنبشی که نتواند در یک صحنۀ سیاسی-اجتماعی کشور نقشی بازی کند، جنبشی که نظاره گرِ بازیِ دیگران باشد، جنبشی که توانِ کُنندگی نداشته باشد، جنبشی _ و حتی کمتر از آن، جریانِ سیاسی ای_ که منتظر باشد تا دیگران زمینۀ تاثیرگذاری‌اش را فراهم کنند، باید آن جنبش

در برابر مرگ حتی!

از فیسبوکِ آزاده عسل بدیعی هم کلاسی ما بود. همهٔ ما می‌دانستیم که بازیگر است و‌‌ همان سال اول، فکر می‌کنم با فریبرز عرب نیا ازدواج کرد یا ازدواج کرده بود. کم حرف بود و من واقعا یادم نیست بعد از سال اول همچنان می‌آمد دانشگاه یا فقط‌‌ همان سال آمد، انقدر آرام بود که در خاطرات دانشگاهم خیلی کم رنگ است. در این سال‌ها هم کمابیش کار می‌کرد اما بازیگری نبود که خیلی سر زبان‌ها باشد.‌‌  همان سال اول گاهی بچه‌ها پشت سرش می‌گفتند چقدر خودش را می‌گیرد! یک بار یکی از بچه‌ها سعی کرده بود زیر

زایـشِ کنـشـگـرِ «سـیـاسـت» / برای زادروز اکبـر امیـنی

اکبر امینی در روز  ۲۵م بهمن درست در آن هنگامی که سیاست مدار‌های حرفه‌ای، معترض‌های فهمیده و تحصیلکرده گانِ دلخسته داشتند اوضاع را موشکافی می‌کردند که چه بکنند و چه نکنند، جوانی رشید اما ناشناخته، عکس دو تن از شهیدان جنبش سبز را در دست گرفت و از بالابر (جره ثقیل) بالا رفت. بالا‌تر از آنچه که در هیچ تحلیلی بگنجد. آری! روز ۲۵م بهمن با حماسۀ اکبر امینی آغاز شد و با پایداریِ صدها هزار نفر دیگر همچون او ماندگار شد. البته اکبر از هزینۀ سنگین «کنش» ی که به آن دست زده بود آگاهی داشت و آن