کدام کشورها نژادگراترین مردم را دارند؟ وضعیت ایران چگونه است؟

بنابر نظرسنجی‌ای که دو پژوهشگر سوئدی برای  اندازه‌گیری نژادگرایی در کشور‌های مختلف انجام داده‌اند، هند، اردن، بنگلادش و هنگ‌کنگ  نژادگراترین مردم و آمریکا، کانادا و استرالیا  مداراگرترین مردم شناخته شدند. هدف این پژوهشگران این بوده که بفهمند آیا رواداری و مداراگری رابطه‌ی مستقیمی با آزادی اقتصادی دارد یا نه؟ پاسخ البته به نظر می‌رسد مثبت باشد.این دو پژوهشگر در مقاله‌ای با عنوان «آیا آزادی اقتصادی مدارا را می‌پرواند؟» نشان داده‌اند که در مجموع در جامعه‌هایی که از آزادی اقتصادی بیشتری برخوردارند، اندازه‌ی مدارا و رواداری بالاتر است. اما این آزادی اقتصادی الزاما به معنای بازار آزاد به حساب نمی‌آید. اما به طور شگفت‌آوری این واقعیت در

چهار تجربه‌ی تلخ از سفرِ دوستان فرانسوی‌ام به ایران و دو نکته‌ی ارزشمند

چند وقت پیش چند تا از دوستان فرانسوی‌ام به ایران سفر کرده بودند. وقتی که باهم سفرشان را مرور می‌کردیم، چند چیز مرا بسیار اذیت کرد. اول ارزش بسیار پایین پول ملی؛ وقتی که در عکس‌ها می‌دیدم که یک مشت پول ایرانی با چندین و چند صفر از یک اسکناس معمولی یورو کم ارزش‌تر است. دوم: نا امنی دخترانِ تنها در خیابان؛ وقتی دوستم تعریف می‌کرد که در خیابان‌های شمال تهران وقتی می‌خواسته تنها قدم بزند پسری دنبالش راه افتاده و با سماجت در ایجات مزاحمت، لذت قدم زدن در تنهایی را بر او زهر کرده. از نظر

دیالکتیک هنر و سیاست نزد میرحسین موسوی

در بخش اول یادداشت (و اینجا در جرس) به رویکرد نظری میرحسین به کنش هنری پرداختم. در این بخش تاثیر این رویکرد در کنش سیاسی میرحسین را گذرا بررسی خواهم کرد. بخش دوم این یادداشت هم ابتدا در جرس نشر یافته. در اثرهای میرحسین، محتوا و شکل (form) اهمیتی یکسان دارند. فرهنگستان برلین نام «تأملاتی برای آزادی» را برای نمایشگاه نقاشی‌های میرحسین انتخاب می‌کند. مدیر هنری این فرهنگستان درباره‌ی دلیل این نام‌گذاری می‌گوید:    «این عنوان از خلال کاری که مار روی نقاشی‌های موسوی می‌کردیم بیرون آمد. موسوی سعی دارد به لحاظ فرمی، بخش‌های را روی کاغذ خالی بگذارد. در

#دلواپسیم میوه‌ی جنبش سبز است؛ چرا؟

این یادداشت پیشتر در وبلاگ گروهی پـرچـم نشریده شده است. اتفاقی که در ماجرای #دلواپسیم افتاد برایم خیلی جالب و هیجان انگیز بود. بیایید ماجرا را یک بار باهم مرور کنیم: یک عده از بنیادگرایان و تندروان نزدیک به امثال احمدی‌نژاد و جلیلی همایشی با نام «دلواپسیم» برگزار کردند و در آن به نقد سیاست‌های دولت روحانی درباره‌ی پرونده‌ی هسته‌ای پرداختند. بلافاصله در فضاهای عمومی، از روزنامه‌های اصلاح‌طلب و نزدیک به دولت گرفته تا سایت‌های منتقد و همچنین کاربران شبکه‌های اجتماعی اینترنتی، موجی از واکنش‌ به این ماجرا شروع شد. همه‌ی این واکنش‌ها یک جنبه‌ی مشترک داشتند و

فرم، محتوا، اتفاق؛ دیالکتیکِ هنر و سیاست نزد میرحسین / بخش نخست

این یادداشت پیشتر در جرس منتشر شده است « بنا بر اسناد موجود از آثار منتشر شده در این فرهنگستان [فرهنگسان هنر] طی دوره ۱۱ ساله‌ی ریاست میرحسین موسوی، می‌توان به فصلنامه خيال، ويژه‌نامه‌هاي نقش خيال، طرح خيال، نواي خيال،‌ سايه خيال، تصوير خيال، تنديس خيال، معراج خيال، اقليم خيال، جوانه خيال، آواي خيال، صور خيال، فصلنامه خيال شرقي، ماهنامه آيينه خيال و... اشاره داشت. هم چنین "عكس رويان، خيال عارفان"، "فراسوي ايمان، هنر مدرن و تخيل مذهبي"،‌ "صور خيال در شعر سبك اصفهاني"،"مقالات اولين هم‌انديشي تخيل هنري"، "خيال ايراني"، "بهزاد در خاطر و خيال من"،‌ "متافيزيك خيال