خطاب به ضد انقلاب‌های افسرده

بدترین راه برای فهمیدن و روبروشدن با تجربه‌ی انقلاب ۱۳۵۷، نشستن پای صحبت‌های انقلابیانِ پشیمان است؛ این حتی بدتر از گوش دادن به روایت‌های حکومتی و رسمی است. این‌ها افراد همان‌هایی هستند که در سه-چهار دهه پیش، بدون آگاهی تحت تاثیر موج و روح انقلاب قرار گرفتند و آن‌را همراهی کردند. همین‌ها هستند که امروز تحت تاثیر موج پشیمانی، حرف‌های کلیشه‌ایِ پشیمانانه تحویل دیگران می‌دهند. البته چیزی که بیشتر از این من را اذیت می‌کند، تکرار کورکورانه‌ی این حرف‌ها از سوی جوان‌ترهایی‌ست که انقلاب را درک نکرده‌اند. این‌ها همان‌هایی هستند که «قلعه‌ی حیوانات» کتاب مقدس‌شان است. اثری که هرچند از

ظهور طبقه اجتماعی جدید، نامنسجم و ناپایدار به وسعتِ ما

نویسنده: سارا طهرانیان "این مبحث در مورد طبقه بندی جدیدیست که ممکن است اکثر ما از تعلق به آن ناآگاه باشیم. طبقه ای که اگر به درستی شناسایی نشود به خطر و هیولایی در دنیای سیاست بدل خواهد شد. افراد متعلق به این طبقه احساسِ عدم امنیت و رفاهِ اجتماعی همراه با خشم و تشویشِ زیادی دارند. اما این لزوما به این معنا نیست که همه آن ها اشتیاقی برای تغییر وضعیت و تعلق به قشر مرفه و سرمایه دار نشان می دهند". این بخشی از کتاب “The Precariat, By Guy Standing” است. "پریکاریات"  یا قشرِ ناپایدار، موقتی،

جوان باش و اعتراض کن

اتفاقی با خانمی آشنا شدم که در مِی ۱۹۶۸ دانشجوی دانشگاه نانتِر پاریس بوده؛ جایی که همه‌ی ماجر از آن‌جا آغازیده بود. مادر دوستم است و البته الان متاسفانه با یک تومور بدخیم در سرش دست و پنجه نرم می‌کند. می‌گفت: «ماجرا از اعتراض به جدا سازی دختران و پسران در خواب‌گاه‌های و برخی دیگر از مکان‌های دانشگاه آغازید. اما همین جرقه‌ی کوچک کافی بود تا خشم مردم بیدار شود.» خشمی که نابرابری‌های سیاسی و اقتصادیِ اروپای بعد از جنگ از یک طرف و سرکوب اقلیت‌ها و خارجی‌ها از طرف دیگر آن را روی هم انباشته کرده بود.