من یک آرمان گرا هستم ـ ۱ ـ

حمزه غالبی به چند نفر از وبلاگ نویسان _از جمله من_ پیشنهاد داده تا در مورد رویا‌هایمان بنویسیم. رویاهایی که در واقع «تصویرِ وضع مطلوب» از نظر ما باشد.  من از آن دسته از آدم‌هایی هستم که آرمان و رویا نقش زیادی در زندگی‌ام بازی می‌کند. من همزمان هم آرمان گرا هستم، هم ایدآلیست. (از نظر من این دو عبارت باهم فرق می‌کنند). آرمان گرا هستم از آن جهت که تمام زندگی امروزم، در راستای آرمانهایی هستند که برای فردا دارم. _ یا حداقل تلاش می‌کنم اینچنین باشم _. ایدآل گرا هستم، چون از نظر من تمام واقعیت‌ها

خرداد، خاتميسم، موسويسم

من از اون دسته از آدما نيستم که اتفاقي دوم خردادي شده باشن. پدر و مادرم به ناطق راي دادن. برادر و خواهرم به خاتمي. البته اين رو بعد از انتخابات فهميدم. چون برادرم تهران بود و خواهرم هم جرات نداشت قبل از انتخابات بگه به خاتمي راي داده. من چند ماه براي راي دادن کم داشتم. عضو پايگاه بسيجي بودم که برادرم از همونجا به جبهه اعزام شد و رفت. پايگاه محل ما از پايگاههاي مهم مشهد بود. فرمانده اش معاون فرهتگي بسيج استان بود و يه بچه هاي فرمانده هاي بسيج همه اونجا بودن. ما اما

عطار، روي سن

دارم از روي پلي که از روي رودخانه ي سن ميگذره، مي گذرم.راديو فرانسه يک برنامه درباره ي فريدالدين عطار و منطق الطير ش پخش ميکنه. من به ميانه ي پل رسيدم که پاي شجريان به ميانه ي برنامه باز ميشه: ره ميخانه و مسجد کدام است؟که هر دو بر من مسکين حرام است!

پروژای برای مشروعیت زدایی از نهادهای رهبری جنبش سبز

معمولا رسم است از نویسندگانی که به هنگام انتقاد تلاش می‌کنند انگیزه‌های نقدشونده را هدف قرار دهند ایراد گرفته شود. این روشی بجا هست. زیرا ما نمی‌توانیم وارد مغز و ذهن یک نویسنده شویم و حرف‌ها و از اندیشه‌هایی که آنجا می‌گذرد آگاه شویم. به همین سبب شاید بهترین راه این باشد که محتوی و یا نتیجه‌های یک سخن نقد شود. البته در اینجا منظور بررسیِ نتیجه، از منظر فایده گرایانه نیست. بلکه ممکن است این بررسی با دیدی اخلاقی صورت گیرد. حرفهای عباس عبدی این روز‌ها پررنگ‌ترین بحث‌ها در محفل‌های جدی کنشگران فکری-سیاسی است. چرا؟  ۱- نخستین

بازسازی ملت، در انتخابات فرانسه

تاریخ گهگاه در بزنگاه‌هایی قرار می‌گیرد. این بزنگاه‌ها‌‌ همان دو راهی‌هایی هستند که در برابر مردمانی که در آن تاریخ زندگی می‌کنند، قرار می‌گیرند. انتخابات ریاست جمهوری فرانسه از همین بزنگاه‌ها بود. مردم فرانسه در برابر یک دو راهی قرار گرفته بودند. آن‌ها باید بین گفتمان واگرایانۀ نیکلا سارکوزی و گفتمان همگرایانۀ فرانسوا اُولاند یکی را انتخاب می‌کردند. سارکوزی که جبران ده درصد عقب افتادگی در نظر سنجی‌ها را بسیار دشوار می‌دید تلاش داشت تا دوباره به‌‌ همان گفتمانی بازگردد که پنج سال پیش باعث رای آوری‌اش شده بود. او در دورانی که وزیر کشور بود، سیاست‌های سختی